Η μετακόμιση

Ξέρετε πως είναι ή τουλάχιστον μπορεί κάποιος να φανταστεί εύκολα το χάος αλλά και ό,τι υπάρχει πίσω απ’αυτό. Μια μικρή προσδοκία. Ω, τίποτα ιδιαίτερο φυσικά (εκτός κι αν είστε απ’αυτούς που η παραμικρή αλλαγή φέρνει «ονειρικές» προσδοκίες – εγώ δεν είμαι). Εκεί που δουλεύεις εντατικά να τα βάλεις όλα σε μία σειρά, εκεί που συγχρονίζεις τις ενέργειές σου ώστε και αποτελεσματικές να’ναι αλλά και να καλύπτουν η μία την άλλη για να πετύχεις τον απαραίτητο ταχύτερο χρονισμό, τρυπώνει στο μυαλό και μια μικρή εικόνα «σου», που σε δείχνει όταν θα έχουν λήξει όλα. Αραχτή, light (αν και δεν είναι απαραίτητο – προτιμείται βέβαια) και ακριβώς τακτοποιημένη εκεί που αποφάσισες να πας με την μετακόμιση αυτή.

Προτροπή (γιατί οι συμβουλές δεν μ’αρέσουν – μού έχουν δώσει πολλές κατά καιρούς): Μην γυρίσετε πίσω για κανέναν λόγο (αν το επιχειρήσετε φυσικά).

Το παλιό σπίτι θα ερημώσει. Φυσικό κι επόμενο, αφού έφυγες εσύ. Με το να κοιτάς από την κλειδαρότρυπα δεν του δίνεις ζωή, αφαιρείς από σένα δύναμη.

Σήμερα λοιπόν, ανάμεσα στο χάος μου, την πρώτη ανοιξιάτικη μέρα του χρόνου (επιτέλους ήρθε), το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να «εργάζομαι σε εικονική πραγματικότητα» γιατί ο πυρετός μου είναι .. κραταιός και επίμονος.

Έτσι, Με φωτογραφίζω μόνον.