τις αναμνήσεις τις συλλέγουμε .. δεν τις μοιραζόμαστε ποτέ

Παρασκευή 17 Φεβρουαρίου 2012

Μια σκηνή

Δεν είμαι συγγραφέας, ούτε σκηνοθέτης, ούτε σεναριογράφος, μόνο παρατηρητής .. εκ φύσεως. Όταν σκοτεινιάζω η μόνη διέξοδος είναι να κοιτάξω έξω. Να ξεχαστώ με τα μάτια σαν χαμένη στη μετάφραση του κόσμου.


Μεγάλο ξενοδοχείο. Από τα μεγαλύτερα της Αθήνας. Ολόφωτο μέσα στη νύχτα με ένα τεράστιο χώρο υποδοχής που αστράφτει απρόσωπο. Δύο άντρες και μία γυναίκα τον διασχίζουν. Είναι οι μοναδικοί. Σαν μυρμήγκια στα κατάλευκα μάρμαρα. Το μπαρ, φημισμένο από χρόνια, στο 14ο όροφο. Η Αθήνα στο πιάτο και η Ακρόπολη για φόντο. Λίγος κόσμος. Η γυναίκα έκθαμβη, δεν είχε ξανανέβει εκεί. Ο ένας από τους δύο άντρες σίγουρος αλλά κατάκοπος από τη συνήθεια του θεάματος κι ο άλλος, ψύχραιμος, να μην δηλωθεί η πρώτη επίσκεψη. Πιάσανε ένα τραπέζι κοντά στη μεγάλη τζαμαρία. Μία «μαργαρίτα» και δυο ουίσκι. Οι άντρες, ο ένας απέναντι στον άλλον και η γυναίκα στη μέση. Η μουσική σε ανεκτή ένταση με αδιάφορη μουσική, σαν από υποχρέωση. Και η ώρα για .. συζήτηση κατέφθασε ακμαία όσο ακριβώς η παρέα είχε ξεψυχήσει. Ευτυχώς, ο ένας από τους τρεις χρειαζόταν να καταθέσει την αποτυχία του σαν πατέρας, μαζί με τις όψιμες και άτσαλες προσπάθειες να πλησιάσει το γιο του, ο άλλος βούτηξε την ευκαιρία να νιώσει για πρώτη φορά στη βραδιά σπουδαίος σαν σωστός πατέρας και η γυναίκα έκρυψε πίσω από τις λέξεις τους την μεγάλη της απορία, τι δουλειά είχε αυτή εκεί, ανάμεσα σε δύο άντρες που δεν την ενδιέφεραν καθόλου. Η συζήτηση συνεχίστηκε για ώρα, με τον καθέναν από το τρίο να παίρνει το λόγο όταν έπρεπε. Κάποια στιγμή ο «καλός» πατέρας σηκώθηκε για λίγο, να αλλάξει το ποτό του. Ήταν πλέον σίγουρος πως είχε κι αυτός ένα πλεονέκτημα σ’αυτή τη ζωή. Ο άλλος, ο αξιοζήλευτος επαγγελματικά, ο μεσήλικας γόης, άλλαξε τον τόνο της φωνής του, τον έκανε ψίθυρο και μουρμούρισε στ’ αυτί της γυναίκας, τον ζηλεύω γιατί έχει εσένα. Η κουβέντα κόπηκε απότομα. Η γυναίκα δεν είχε κάτι να απαντήσει, άλλωστε δεν ζήλευαν αυτή. Ο αξιοζήλευτος δεν είχε ακούσει μα και να άκουγε θα κοίταζε πιθανόν τα δυο του χέρια και θα συμφωνούσε πως πράγματι ήταν και τα δύο στη θέση τους. Η βραδιά κλείνει με την επιστροφή κάτω από καταρρακτώδη βροχή. Οι δύο άντρες μπροστά κι αυτή να ακολουθεί, δίχως ομπρέλα…

Ο βρεγμένος, λένε, τη βροχή δεν την φοβάται.

 Η σκηνή τελείωσε.
Η ταινία μικρού μήκους.

10 σχόλια:

  1. Χμμμ....Μια γνωριμη ματαιοτητα ενιωσα, τοσο γνωριμη που σχεδον ταυτιστικα. Οχι με τους ανθρωπους, αλλα με την κατασταση, μουντη και ανουσια. Χωρις χαρα, χωρις κανενα νοημα ακομα και υποκειμενικο. Καπως ετσι ζουσαμε, ζουμε...Θα ζουμε? Καπως γκρι...ολο...λιγο χρωμα...μηπως?

    Την αγαπη μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αλχημιστή μου
      έχει και λίγο χρώμα .. λίγο "γαλανό"
      αρκεί

      την καλημέρα μου

      Διαγραφή
  2. κανένα άλλοθι στους κρατούντες την ομπρέλα... τους περισεύουν για την εγγύηση.
    αυτοί που βρέχονται πρέπει να συλλέγουν τα τεκμήρια στάλα στάλα,
    που δεν έχουν 'λεφτά' ούτε για δικηγόρο...

    είσαι και συγγραφέας και σκηνοθέτης
    ξετύλιξες την ιστορία με γνήσιο δημιουργικό ταλέντο..

    αν πω πως δεν σε καμαρώνω, θα είναι ψέμα!

    Φιλιά πολλά, καλό ξήμέρωμα!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. φιλενάδα μου
      καλή
      ούτε για δικηγόρο .. ούτε και γι'αυτό ..

      (εγώ δεν ξέρω γιατί δεν καμαρώνω)

      σ'αγαπάω μικρή μου

      Διαγραφή
  3. στις ταινιες μικρου μηκους λεγονται τα πιο ουσιωδη πραγματα..

    οι ανθρωποι ζηλευουν νομιζω.. κι αν δεν υπαρχει κατι να ζηλεψουν το δημιουργουν.. ετσι νιωθουν πιο ζωντανοι.. αλλωστε παντα οι ζωες των αλλων δειχνουν πιο ελκυστικες.. για να υπαρχει ενα κρυφο ονειρο μεσα τους, πως αν ειχαν αυτο, ή αν αλλαζαν εκεινο οι ζωες τους μονομιας θα γινοταν ιδανικες..

    αλλα το ιδανικο δεν υπαρχει..


    ειναι μια ταινια, στα βιντεοκλαμπ τωρα πια, ''το τελος μιας σχεσης'' σαν βιβλιο κυκλοφορει με τον τιτλο ''το τελος μιας υποσχεσης'' του γκραχαμ γκριμ
    θα ηθελα να τη δεις

    καλο σ/κ / φιλια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. καρδούλα μου
      την ταινία δεν θυμάμαι αν την έχω δει,
      ποτέ δεν μου μένουν .. ταινίες,
      το βιβλίο όμως μου έχει μείνει ..

      το τέλος μιας υπόσχεσης είναι ο θάνατος

      την αγάπη μου

      Διαγραφή
  4. Υπέροχα δοσμένη σκηνή !!
    Σαν να ήσουν στο πίσω τραπέζι, τους άκουγες και τους παρακολουθούσες....
    Ήσουν ;

    Ξέρεις η συγγραφέας Λένα Μαντά, είχε πει κάποτε απευθυνόμενη σε αναγνωστικό της κοινό (το μεταφέρω, όχι επι λέξει, το νόημα όμως δεν αλλάζει, έτσι ήταν, μου το είχε πει η ίδια σε μία σχετική συζήτηση) :
    «Ευχαριστώ που μιλάτε δυνατά όταν περπατάτε, όταν κάθεστε για καφέ, όταν περιμένετε στην ουρά στο σούπερ Μάρκετ... Μου δίνετε ιδέες για τα βιβλία μου !»

    Ούτως ή άλλως είτε βιωματική εμπειρία, είτε φανταστική ή δανεισμένη από άλλους... την σκηνοθέτησες υπέροχα !

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αγαπημένε Γιώργο μου
      η μεγαλύτερη σκηνοθέτρια .. η ζωή

      την αγάπη μου

      Διαγραφή
  5. μωρό μου, πόσο άψογα έκανες την ψυχογραφία των τριών!
    πόσο ταίριαζαν οι τρεις τους σε τούτο το τεράστιο ξενοδοχείο με την απρόσωπη είσοδο!
    ο φυσικός τους χώρος λες και ήταν!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Λύχνε μου ήρθες ..

      πες το ψέματα.. τόσο ταιριαστοί .. απρόσωποι σε απρόσωπο χώρο ..
      μη πω και ά-ψυχοι

      (τι γλυκό που ακούγεται αυτό το "μωρό μου"!!!)

      νά'σαι καλά που .. καίγεσαι

      Διαγραφή