τις αναμνήσεις τις συλλέγουμε .. δεν τις μοιραζόμαστε ποτέ

Τετάρτη 21 Μαρτίου 2012

[Ανυπεράσπιστος καημός]

Εσείς που βρήκατε τον άνθρωπό σας
κι έχετε ένα χέρι να σας σφίγγει τρυφερά, 
έναν ώμο ν’ ακουμπάτε την πίκρα σας, 
ένα κορμί να υπερασπίζει την έξαψή σας,
κοκκινίσατε άραγε για την τόση ευτυχίας σας,
έστω και μια φορά;
Είπατε να κρατήσετε ενός λεπτού σιγή
για τους απεγνωσμένους; 

Ντίνος Χριστιανόπουλος

Τετάρτη 14 Μαρτίου 2012

exit


Μου είναι τόσο εύκολη η «διεκπεραίωση» πραγμάτων και λειτουργιών  που καταντάει σκάνδαλο και συγχρόνως βάσανο. Σκάνδαλο γιατί εκεί που άλλοι μπερδουκλώνονται, εγώ τα βγάζω πέρα σαν ολοκαίνουργια μηχανή εφοδιασμένη με την τελευταία λέξη της τεχνολογίας και βάσανο, γιατί αυτή η ευκολία δεν μου δίνει τη διέξοδο που χρειάζομαι.
Πλέον έχω πειστεί πως αλλού είναι η «έξοδός μου». Μόνο που δεν υπάρχει η γνωστή φωτεινή επιγραφή : «exit».
 αφιερωμένο σ'έναν συν-Οδοιπόρο, έτσι μου φαίνεται τουλάχιστον
Υ.Γ
(να τι κάνει ένας τόνος στην .. παραλήγουσα, σωστά;)

Σάββατο 10 Μαρτίου 2012

Πριν 10 χρόνια

Όσο πιο άθλια η ζωή του, τόσο ο άνθρωπος βασίζεται σ'αυτή.
Γίνεται τότε ολόκληρη μια διαμαρτυρία, εκδίκηση της κάθε στιγμής.
Ονορέ ντε Μπαλζάκ

Κυριακή 4 Μαρτίου 2012

Η μετακόμιση


Ξέρετε πως είναι ή τουλάχιστον μπορεί κάποιος να φανταστεί εύκολα το χάος αλλά και ό,τι υπάρχει πίσω απ’αυτό. Μια μικρή προσδοκία. Ω, τίποτα ιδιαίτερο φυσικά (εκτός κι αν είστε απ’αυτούς που η παραμικρή αλλαγή φέρνει «ονειρικές» προσδοκίες – εγώ δεν είμαι). Εκεί που δουλεύεις εντατικά να τα βάλεις όλα σε μία σειρά, εκεί που συγχρονίζεις τις ενέργειές σου ώστε και αποτελεσματικές να’ναι αλλά και να καλύπτουν η μία την άλλη για να πετύχεις τον απαραίτητο ταχύτερο χρονισμό, τρυπώνει στο μυαλό και μια μικρή εικόνα «σου», που σε δείχνει όταν θα έχουν λήξει όλα. Αραχτή, light (αν και δεν είναι απαραίτητο – προτιμείται βέβαια) και ακριβώς τακτοποιημένη εκεί που αποφάσισες να πας με την μετακόμιση αυτή.

Προτροπή (γιατί οι συμβουλές δεν μ’αρέσουν – μού έχουν δώσει πολλές κατά καιρούς): Μην γυρίσετε πίσω για κανέναν λόγο (αν το επιχειρήσετε φυσικά).

Το παλιό σπίτι θα ερημώσει. Φυσικό κι επόμενο, αφού έφυγες εσύ. Με το να κοιτάς από την κλειδαρότρυπα δεν του δίνεις ζωή, αφαιρείς από σένα δύναμη.

Σήμερα λοιπόν, ανάμεσα στο χάος μου, την πρώτη ανοιξιάτικη μέρα του χρόνου (επιτέλους ήρθε), το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να «εργάζομαι σε εικονική πραγματικότητα» γιατί ο πυρετός μου είναι .. κραταιός και επίμονος.
Έτσι, Με φωτογραφίζω μόνον.

Παρασκευή 2 Μαρτίου 2012

Η ζήλια μου


Χρόνια και χρόνια παλεύω με το ίδιο φάντασμα, την ζήλια μου. Ω ναι, ζηλεύω αφάνταστα. Τώρα μάλλον θα στενεύεστε λιγάκι με όσα γράφω τόσο απροκάλυπτα. Τι να γίνει; Υπάρχουν και τα κατώγια που θέλουν κάποτε κάποιες αχτίδες από φως.

Για να δούμε .. τι μπορώ να φωτίσω;

Πότε αναγνώρισα τη «ζήλια μου»;
Πολύ μικρή. Παιδική ηλικία. Ακατέργαστο είναι.

Τι ζηλεύω;
Τη συντροφικότητα από όλες τις πλευρές της. Τη μονάδα μέσα σ’ένα μικρό σύνολο.

Πόσο;
Απεριόριστα, κάποιες φορές ανεξέλεγκτα.

Γιατί;
Διότι δεν άντεχα τη μοναξιά και κατόπιν γιατί την άντεχα. 

Τι προβλέπω;
 Δεν θα την νικήσω ποτέ. Έχει κριθεί και έχει επιβεβαιωθεί η πρόβλεψη μπροστά από ένα παράθυρο πάντα.

Πόσο κακό μου κάνει;
Όσο κάνει κι ένας «φαύλος» κύκλος.

Πόσο καλό μου κάνει;
Αντέχω περισσότερο. Αποκτώ ψυχραιμία και καταπολεμώ το μάταιο απ’ την ανάποδη.

Θέλω να ξορκίσω το φάντασμά μου;
Όχι, γιατί τότε θα είμαι στον εφιάλτη που λέγεται «τέλος ζωής μέσα στη ζωή».

Πέμπτη 1 Μαρτίου 2012

Στο καλό


Ο άνθρωπος, λέγεται, πως αγαπιέται στη «ζήση του», διαφορετικά στην καλύτερη περίπτωση είναι μια ανάμνηση, γλυκιά ή πικρή δεν έχει σημασία. Όταν δεν ζεις από κοντά τους ανθρώπους σου γεννιόνται πολλές υποψίες για τα όσα νιώθεις. Μπορεί ακόμα και αμφιβολίες ή και διλήμματα για την αλήθεια τους. Όσο και να διαμαρτύρεσαι πως εσύ ξέρεις ό,τι βρίσκεται μέσα σου, η απόσταση τα βάζει πολύ συχνά σε θέση αναίρεσης και καταλήγεις να τρέχεις να υπερασπιστείς τα αυτονόητά σου.
Μέχρι που αναιρούνται όλα. Πως; Μα όπως συμβαίνει πάντα. Τυχαία και πηγαία.
Χάνεις έναν άνθρωπο που είχε χαθεί χρόνια πριν από τη ζωή σου χωρίς δική σου αιτία αλλά που ήταν «αίμα σου» και ωπ, αν και δεν υπήρχες ούτε στη «ζήση του», αν και δεν ήταν ούτε ανάμνηση καλά καλά αφού ήσουν πολύ μικρή όταν αποκόπηκε από τη μνήμη σου και αν και ήταν σε μεγάλη απόσταση η καθημερινότητά του όταν υπήρχε και αν και δεν είχες καταγράψει ποτέ συναισθήματα γι’αυτόν, συναντάς το γονιδιακό αυτονόητο που λέει πως το «αίμα» φωνάζει την καρδιά.
Έχασα μια αδερφή χαμένη και βρέθηκα για λίγες ώρες, αποχαιρετώντας τη, μέσα σε μία οικογένεια που θα μπορούσε υπό άλλες συνθήκες και συγκυρίες να είναι οικογένειά μου. Δεν είναι και δεν θα γίνει αλλά τώρα ξέρω πως νιώθεις όταν έχεις αδέρφια.

Πώς να το κάνουμε; Μερικά πράγματα δεν έχουν λογική που να υπακούει στην αριθμητική.