Στο καλό

Ο άνθρωπος, λέγεται, πως αγαπιέται στη «ζήση του», διαφορετικά στην καλύτερη περίπτωση είναι μια ανάμνηση, γλυκιά ή πικρή δεν έχει σημασία. Όταν δεν ζεις από κοντά τους ανθρώπους σου γεννιόνται πολλές υποψίες για τα όσα νιώθεις. Μπορεί ακόμα και αμφιβολίες ή και διλήμματα για την αλήθεια τους. Όσο και να διαμαρτύρεσαι πως εσύ ξέρεις ό,τι βρίσκεται μέσα σου, η απόσταση τα βάζει πολύ συχνά σε θέση αναίρεσης και καταλήγεις να τρέχεις να υπερασπιστείς τα αυτονόητά σου.

Μέχρι που αναιρούνται όλα. Πως; Μα όπως συμβαίνει πάντα. Τυχαία και πηγαία.

Χάνεις έναν άνθρωπο που είχε χαθεί χρόνια πριν από τη ζωή σου χωρίς δική σου αιτία αλλά που ήταν «αίμα σου» και ωπ, αν και δεν υπήρχες ούτε στη «ζήση του», αν και δεν ήταν ούτε ανάμνηση καλά καλά αφού ήσουν πολύ μικρή όταν αποκόπηκε από τη μνήμη σου και αν και ήταν σε μεγάλη απόσταση η καθημερινότητά του όταν υπήρχε και αν και δεν είχες καταγράψει ποτέ συναισθήματα γι’αυτόν, συναντάς το γονιδιακό αυτονόητο που λέει πως το «αίμα» φωνάζει την καρδιά.

Έχασα μια αδερφή χαμένη και βρέθηκα για λίγες ώρες, αποχαιρετώντας τη, μέσα σε μία οικογένεια που θα μπορούσε υπό άλλες συνθήκες και συγκυρίες να είναι οικογένειά μου. Δεν είναι και δεν θα γίνει αλλά τώρα ξέρω πως νιώθεις όταν έχεις αδέρφια.

Πώς να το κάνουμε; Μερικά πράγματα δεν έχουν λογική που να υπακούει στην αριθμητική.