Good luck then ...

Πρόσφατα σ'ένα e-φίλο έγραψα ένα mail προτρέποντάς τον να μην φοβάται (εγώ η άφοβη, τρομάρα μου, δίνω συμβουλές(!!) αλλά .. έτσι παίζεται τούτο το παιχνίδι).
Του έγραφα πως στο κάτω - κάτω ας πιάσει πάτο (τι χειρότερο από τον πάτο!!) γιατί μετά υπάρχει η .. αυτοσυντήρηση που θα τον σπρώξει προς τα πάνω ή προς τα .. αλλού (πιστεύω πως είναι το ίδιο και οι δύο κατευθύνσεις). Χθες διάβασα σε ένα βιβλίο (βλέπε: φάρμακο) τα εξής:

Προς το μεσημέρι, μπήκα σε μία κάβα, σκοτεινή σαν τάφο, μ' ένα γεροντάκι που φορούσε χρυσά γυαλιά κι έσερνε τα βήματά του. What can I do for you, sir, can I be of any help? Ήθελα να του πω ότι η μόνη βοήθεια που μπορούσε να μου προσφέρει θα ήταν να με σπρώξει από κάποιο παράθυρο. Μα δεν υπήρχαν καθόλου παράθυρα εκεί μέσα. Περιορίστηκα σε μια μπουκάλα κονιάκ. Το πιο δυνατό, είπα. Μου έδωσε κάτι very special, όπως μου υποσχέθηκε. Ελπίζω να το αντέχετε, young man, μου είπε σ' έναν τόνο μισά προστατευτικό και μισά κοροϊδευτικό. Του είπα ότι εδώ και λίγες ώρες είχα αντέξει το χειρότερο. Με κοίταξε συλλογισμένα. Good luck then, μου ευχήθηκε και με ξεπροβόδισε ως την πόρτα.

"Η συμμορία της άρπας", Μένης Κουμανταρέας

Καλή τύχη λοιπόν .. και στους δυο μας, φίλε μου, αυτό το ξέχασα να στο γράψω.